Leisure and Death: An Anthropological Tour of Risk, Death, and Dying

Abstrakt

Numer tematyczny, w którym opublikowana zostaje ta recenzja poświęcony został problemowi transgresji w turystyce, zatem nim przejdę do omówienia samej publikacji, pozwolę sobie na nakreślenie kontekstu uzasadniającego jej wybór.

Pierwsze studia o turystyce w epoce pandemii pokazują, że podróżowanie, które stało się w ostatnich latach udziałem setek milionów ludzi na świecie ulega radykalnej transformację pod wpływem rozprzestrzeniania się i utrzymywania się COVID-19.  Niespotykane na taką skalę tąpniecie na rynku masowego podróżowania prowadzi nie tylko do głębokiego kryzysu ekonomicznego branży turystycznej i obszarów gospodarki bezpośrednio z nią związanej, lecz także do gruntownej modyfikacji praktyk społeczno-kulturowych. Badacze są zgodni, że sposób doświadczania świata przez turystów stanowi paletę postaw, motywacji i aktywności. W 2020 roku świat zamarł z miesiąca na miesiąc, lecz potrzeba podróży nie wygasła. Co robią ludzie przyzwyczajeni do podróżowania jak do cappuccino w papierowym kubku, gdy przestają móc podróżować tak swobodnie jak dotąd? Post-turysta miał być świadomym odkrywcą,
w zrównoważony sposób przemierzającym świat, stojąc w kontrze wobec turysty-masowego, wcielenia neokolonialnego barbarzyństwa.  Czy obydwa te typy przetrwały? A jeśli tak, to czy coś się zmieniło w sposobie ich podróżowania?