Rzeki pohańbione

Abstrakt

Maciej Robert, eseista, krytyk literacki, filmowy, poeta, napisał książkę, która winna zainteresować szczególnie czytelników pasjonujących się kulturową turystyką
w miastach. To reporterska opowieść o rzekach, których już nie widać, ale które jednak istnieją. Są obecne w różnych wymiarach przestrzeni i świata wyobraźni. Trafnie
w jednej z wcześniejszych recenzji tej książki podkreślono, „… że to czego nie widać,
a jest lub było, to ważny element przestrzeni, historii i wspomnień” [bernadettadarska.blogspot.com]. Książka o rzekach zanikłych nie jest w żadnym przypadku podręcznikiem hydrologii rzek (potamologii). To rodzaj opisowego raportu z rozbudowanego dziennikarskiego śledztwa mającego wykazać, gdzie są rzeki, których jakby już nie było. Raport erudyty-humanisty, a nie przyrodnika, czy technika. Stanowi zarówno rozbudowany humanistyczny esej, jak i i reportaż opowiadający
o nadrzecznym dziedzictwie kulturowo-przyrodniczym, którego nie potrafiono docenić. Chociaż walory humanistyczne eseju i pozycja autora nadają książce istotny kulturowy wymiar, to jednak nie sposób zrozumieć roli rzek bez wyraźnych odniesień przyrodniczych, technicznych, czy ekonomicznych i społecznych, związanych wyraźnie z  kontekstem historycznym.