Ponadczasowa interkulturowość parku zabytkowego w Zatoniu jako ważny aspekt inicjacyjny dla utworzenia zatońskiego Parku Kulturowego

Abstrakt

Zatonie, dawny niemiecki Günthersdorf, to pozornie jedna z wielu poniemieckich wsi położonych malowniczo w bogato zalesionych zakątkach województwa lubuskiego. Przebogata historia Zatonia oraz liczne zabytki historyczne i przyrodnicze, czynią z tego miejsca niedocenioną perłę turystyczną na skalę regionu, województwa, a może nawet i kraju. Najważniejszym zabytkiem dzisiaj, a o po II wojnie światowej włączonym w teren Lasów Państwowych, jest zabytkowy, ponad 50 ha park, którego bogactwo dendrologiczne było tematem wielu artykułów w czasopismach naukowych. Prócz wartości przyrodniczej, park ma również wartość kulturową, ponieważ bardzo prawdopodobnym jest, że na powstanie tego bardzo cennego krajobrazowo miejsca miał poważny wpływ jeden z najwybitniejszych projektantów ogrodów XIX wieku Joseph Pater Lenne. Wybitny architekt zieleni i ogrodnik, który w 1845 roku został mianowany przez Fryderyka Wilhelma IV głównym zarządcą i generalnym dyrektorem pruskich ogrodów królewskich, a którego liczne projektowe dzieła wpisane są obecnie na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Stosownie wyeksponowany i wykorzystany potencjał zatońskiej rezydencji i jej okolicy, mógłby się stać zaczątkiem do zaznaczenia jej wartości historycznej, a w dalszej kolejności być ważnym argumentem za utworzeniem w Zatoniu malowniczego Parku Kulturowego.