Parco Museo Jalari jako obiekt zainteresowania turystyki kulturowej

Abstrakt

Problematyka niniejszego artykułu koncentruje się wokół prywatnego muzeum

o niezwykle hybrydycznym charakterze, Parco Museo Jalari, jako przykładu recepcji

dziedzictwa kulturowego Sycylii i jego rozumienia. Trinakria, wraz z całym jej bagażem,

historycznym, kulturowym oraz przyrodniczo-klimatycznym, od wieków była cenioną

destynacją podróży edukacyjnych i artystycznych. Faktory te kształtowały także świadomość

Sycylijczyków, wpływając w znaczny sposób na rozumienie swojej tożsamości oraz dróg jej

wyrażania. Przeprowadzona analiza struktury parku, losów jego powstania oraz prowadzonej

w nim działalności wystawienniczej oraz festiwalowej ukazuje sposób w jaki odbija on losy

oraz kulturę wyspy, jak samo definiuje się a także na ile odpowiada na potrzeby różnego typu

turystów kulturowych. Punktem wyjścia refleksji jest próba uchwycenia sycylijskiej

odrębności, odbijającej się w relacjach z podróży wielkich tego świata a także w meandrach

historii. Następnie, po wprowadzeniu w kontekst muzealny Jalari, zaprezentowana zostanie

sylwetka parku: historii, struktury i działalności. Podsumowanie natomiast naświetli zakres

realizacji postulatów teoretycznych, ich przydatność dla ochrony kultury regionu i jej

promowania, a także wartość oferty parku w kontekście turystyki kulturowej. Z racji braku

tekstów w języku polskim, poświęconych temu obiektowi głównym celem artykułu jest

przybliżenie idei, etapów powstawania oraz sposobu funkcjonowania parku polskim

badaczom turystyki kulturowej, w tym muzealnej oraz zainteresowanym polskim

czytelnikom.