Czy można uznać mieszkańców danej destynacji za pełnoprawnych turystów i jakie to może mieć konsekwencje dla nauki?

Abstrakt

Dokonując recenzji książki autorstwa K. Buczkowskiej Portret współczesnego turysty kulturowego (2014) spotkałem się z następującym problemem. Otóż w badaniu dotyczącym oceny atrakcji kulturowych Poznania wykorzystano opinie zarówno turystów, jak i mieszkańców miasta. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż - jak pisze Autorka - mieszkańcy traktowani są jako „pełnoprawni użytkownicy przestrzeni kulturowej” oraz uważani są za „turystów we własnym mieście”. Dlatego też w badaniu na część pytań odpowiadali wspólnie z turystami, natomiast inne pytania dotyczyły wyłącznie turystów.
O ile z pierwszą częścią powyższej tezy można się zgodzić – mieszkańcy z pewnością są użytkownikami przestrzeni kulturowej, o tyle trudno uznać mieszkańców danego miasta za „turystów we własnym mieście”. Tego rodzaju sformułowanie jest sprzeczne z przyjętą od wielu lat definicją takich pojęć, jak odwiedzający, turysta, czy też odwiedzający jednodniowy, których zakwalifikowanie do grona uczestników ruchu turystycznego, wymaga spełnienia kilku istotnych warunków, w tym chociażby wyjazdu poza swoje, zwykłe otoczenie.
Porównanie opinii zarówno turystów, jak i mieszkańców Poznania dotyczących atrakcji kulturowych miasta z pewnością poszerza i wzbogaca wnioski płynące z przeprowadzonej analizy, stanowiąc doskonałe pole do dalszej, pogłębionej dyskusji naukowej, jednakże moje wątpliwości budzi fakt coraz częstszego zacierania się granic oraz braku jednoznaczności przy definiowaniu i klasyfikacji poszczególnych grup uczestniczących w ruchu turystycznym.
W związku z powyższym chciałbym zapytać:
Czy można się zgodzić ze stwierdzeniem, iż mieszkańców danej destynacji jako pełnoprawnych użytkowników przestrzeni kulturowej można uznać za turystów we własnym mieście oraz jakie mogą być konsekwencje tego rodzaju podejścia dla nauki o turystyce oraz samej organizacji turystyki?